Een scheur van de nok tot aan de dakgoot dreigt het dak van Vlaanderen te doen instorten. Het dak van Vlaanderen lekt. Wie zal het dichten?

Als een bende scoutsleiders zonder echte leider staan onze verkozenen te palaveren, kijkend naar ons bouwvallig dak. Het is hen niet kwalijk te nemen, ze worden overspoeld met informatie. En onder ons ooit zo prachtige dak staan ook nog de grote industriëlen en bedrijven die als Atlas het dak ophouden en in ruil voor dit tilwerk toch wel de grootste inspraak eisen, terwijl het misschien wel hun dienaars zijn die als werkelijke pilaren fungeren.

Mislukte oogsten zijn nog steeds gelijk aan honger, hoe technologisch ontwikkeld we ook zijn.

Het zwart-schaap-trucje is al eeuwig zeer geliefd bij leiders om zichzelf populair te maken en niet te hoeven nadenken over prangende zaken, zoals bijvoorbeeld ons klimaat. ‘Zeg, beste burgers, dat ons dak instort, dat komt wel door de Moslims/Immigranten/Joden/Walen hoor (schrappen wat niet past)’ Je zou bijna hopen voor Wallonië dat Vlaanderen zijn onafhankelijkheid uitroept, dan is ze tenminste verlost van dat Vlaanderen dat mogelijk deels komt te overstromen door de zeespiegelstijging en voor het overblijvend deel zal uitdrogen. Wie heeft er het meeste drinkwater?

Als geëngageerde burger kan ik moeilijk begrijpen dat mensen met een hogere functie deze zomer konden toekijken hoe door extreme droogte oogsten mislukten en daarna met moeite een pleister op de wonde legden. Enkele graden warmer, oké, het teveel aan fijn stof en de microplastics of extreem weer waardoor ik minder levenskwaliteit of -lengte zal hebben baren me zorgen, maar er is één iets dat me werkelijk schrik aanjaagt. Honger. Mislukte oogsten zijn nog steeds gelijk aan honger, hoe technologisch ontwikkeld we ook zijn. Ik zie onze vriend Malthus toch liever niet op bezoek komen.

De grondwaterreserves dalen sneller dan dat ze bijgevuld worden.

De grondwaterreserves dalen sneller dan dat ze bijgevuld worden, onze landbouwbodem is niet ver van kapot geploegd, gesteriliseerd en gedegradeerd. In de winter wordt er water uit de velden gepompt, in de zomer er terug in. Landbouwsteun is zeker nodig, maar een duidelijk boer- en natuurvriendelijk beleid meer dan ooit, geen zoveelste schijnmaatregel.

De ploeg is een wapen van de grootste genocide die eraan dreigt te komen. Het hele debat rond het intensiveren van de landbouw, GMO’s of landsparing is volledig buiten de kwestie, hier draait het helemaal niet om. Indien we onze vleesexport en -consumptie verminderen hebben we in België ruimte genoeg om met een duurzame landbouw quasi zelfvoorzienend te zijn.

We kunnen natuurlijk kiezen om te investeren in grotere, mooiere emmers om onder ons lekkend dak te zetten. Zo kunnen we bijvoorbeeld ontzoutingsfabrieken bouwen aan de zee en peperduur ontzout water landinwaarts pompen tegen de droogte, wie weet zakt binst de zeespiegel. Lekken zijn zeges voor onze korte-termijn-economie, maar hoelang kunnen we dit nog in stand houden? Zullen we blijven technologische oplossingen zoeken zonder de oorzaak van het werkelijk probleem aan te pakken?

We zijn in een tijdperk gekomen dat we niet meer alleen aan toekomstige generaties moeten denken, maar ook aan de onze. Je kan een mens alles afpakken, zolang je maar niet aan zijn eten komt, dan pas wordt hij echt krengerig.

Stem jij voor een nieuwe emmer? Of voor een dakreparateur?

Het dak van Vlaanderen lekt. Wie zal het dichten, voor het op ons hoofd valt?

Verschenen in MO* Magazine op 29 januari 2020