Vandaag gaat Louis De Jaeger naar het Vlaams parlement om zijn project Bye Bye Grass voor te stellen. Hij verklaarde de oorlog aan het – voor velen – mooie, groene gazon met jonge, korte grassprietjes.

Ik heb vijf jaar de wereld rondgereisd, op verschillende plekken gewoond en de wereld is een verdomd mooie plek met verdomd mooie mensen. Ik moet er geen tekeningetje bij maken, maar er is dikke trouble in paradise. Met de huidige klimaatvoorspellingen zullen we over een tiental jaar geen deftige oogsten meer hebben, geen eten dus. Het verlies aan biodiversiteit zou het einde van de mensheid kunnen betekenen.

Vorig jaar heb ik me terug in België gesettled met als ambitie om als individu positieve verandering te brengen. Een bacheloropleiding leek een goede stap, eerst wijsheid, dan handelen. Artikels schrijven maakt een beetje impact. Met de opstart van m’n bedrijf Commensalist kan ik letterlijk enkele vierkante meters groen deftiger designen, maar het blijven enkele vierkante meters. Hoe kan je als enkeling positieve impact maken?

Ondanks dat ik het hart heb van een pacifist, heb ik blijkbaar ook een oorlogszuchtig kantje. Op een dag was ik het zo beu om kilometers lange gemillimeterde grasstroken te zien die nergens toe dienen, zelfs niet voor verkeersveiligheid. Ze herbergen weinig biodiversiteit, zijn niet de beste waterbuffer: het is een groene woestijn. Ik heb de oorlog verklaard aan het gazon. Deze zomer deed ik een studie waarin ik 60 groendiensten bevraagde en bundelde dit samen met een voorstel tot decreet: Groene Ruimte 2.0.

Op een dag was ik het zo beu om kilometers lange gemillimeterde grasstroken te zien die nergens toe dienen, zelfs niet voor verkeersveiligheid.

Ik vind het hatelijk om te klinken als een zoveelste doemdenker, maar face it, we leven op een tipping point. Vandaag moeten we kiezen welke richting we met onze samenleving op willen gaan, anders botsen we wellicht tegen een gesmolten ijsberg.

Greta Thunberg is een meisje van 15 jaar uit Zweden. Ze besloot om niet meer naar school te gaan en met een protestbord voor het parlement te gaan zitten. “Het heeft immers toch geen zin om kennis te vergaren, als politici zelf niets met die kennis doen, ze het klimaat laten verkommeren waardoor wij kinderen geen toekomst meer zullen hebben,” redeneert ze. Ze is de jonge Ghandi van dit decennium. Ik hoop dat er meer mensen geïnspireerd raken hierdoor en zien dat een individu wel degelijk de wereld positief kan veranderen.

Het grootste probleem van deze tijd is dat we in de meest welstellende democratische tijd leven, maar het volk voelt dat het nul impact heeft, dat de verkiezingen toch nergens toe leiden. John Stuart Mill zei: Let a person have nothing to do for his country and he will not care for it. Dit is exact wat er aan het gebeuren is. Meer nog, velen willen wel iets doen voor hun land, maar weten niet hoe, voelen zich machteloos en denken dat ze toch geen verschil kunnen maken als enkeling. Ghandi en Greta denken er anders over, en ik ook. Zelfs Marc Reynebeau toont aan dat straatprotest meer uithaalt dan je zou denken.

“Never doubt that a small group of thoughtful, committed citizens can change the world; indeed, it’s the only thing that ever has.” Dit citaat van Margaret Mead klopt als een bus. Ik probeer alvast om iets te doen aan de groene woestijn, dinsdag is er vergadering in het Vlaams Parlement over mijn voorstel: Groene Ruimte 2.0 en ga ik ijveren voor een groenplanning met langetermijnvisie die past binnen de klimaatadaptatieplannen. Stadsgroen dat dus tegen een stootje kan tijdens de klimaatverandering. Ik zou een betoog kunnen houden over alle factoren die moeten veranderen om de klimaatverandering leefbaar te houden: het landbouwbeleid, stadsplanning, groendaken,… maar dat zal ik niet doen. Ik zal zelfs niet te veel hameren op m’n Groene Ruimte 2.0. Ik zal starten met een klein verzoekje, gewoon één stapje in de juiste richting, en daarna kunnen we misschien weer een stapje verder zetten. Schaf dat gras af.

Verschenen in VTR NWS op 27 november 2018